Verdriet ... pijn ...
Ik hou van jou
Ik mis jou
Ik liet je los, ik moest van mijn ziel
Maar...
Het doet zo’n pijn
Ik weet niet wat ik van je mis
Maar het doet zo’n pijn
Ik miste je toen ook al zo
Het deed zo’n pijn
Ik wilde gewoon bij jou zijn
Ik wilde gewoon dat je me zag, dat je me hoorde, dat je me erkende, dat je me streelde
Het deed zo’n pijn
Ik wil gewoon in jouw armen liggen
Ik wil jou gewoon voelen, me gedragen voelen
Het doet zo’n pijn
Het is geen leegte in mij die pijn : dat verdriet
Het is zo vol , zo aanwezig
Waardoor ik niet anders kan dan voelen , horen en zien dat verdriet.
En weglopen in afleidingen daarom? ja dat kan maar ik voel geen angst meer voor dat verdriet...
Het verdriet voelt in mij als een aanwezigheid van veel... zoals ook kan zijn : vreugde en liefde en een glimlach
En wat is dat veel? wat vertelt al dat verdriet? die zovele tranen , die zovele pijn, op die ene bepaalde plek in mijn lichaam?
Hetgene ik deze plek nu geven kan is mijn aandacht, mijn hand , mijn ademhaling en zo de ruimte om er te mogen zijn.
Helemaal te mogen zijn. Ernaar te luisteren en het in volle liefde te aanschouwen.
Mijn verdriet is dan mijn vriend
Het mag er zijn...
dus dank jij mooie ziel of situatie om te triggeren in mij dat verdriet opdat ik kon komen in contact met mijn vriend « verdriet » en me zo kan voelen meer vrij en tegelijk compleet en vol liefde.
Verdriet en pijn, we mogen het zien als iets prachtigs ipv het te zien als een vijand. Opdat het niet in het lichaam gestockeerd hoeft te worden en later zich toont als een ziekte of fysieke beperking.
Liefs aan het verdriet en de pijn
J.J.
www.nazali.be nazali yoga en therapie